Ook dit keer weer een leuk en interessant gesprek voor een artikel op de website.
Toen ik met mijn artikelen over “het gezicht achter de voordeur” begon waren het de ondernemers in onze wijk die ik eens extra in het zonnetje wilde zetten. Maar, na 7 jaar, wordt de spoeling inmiddels wel wat dun en ben ik dus reuze blij met tips over interessante bewoners in de wijk. Zo kwam ik dus, via via, bij Jos van Beek terecht. In april vierde zij haar 85e verjaardag, compleet met een, door wijkbewoners en voormalige “klanten”, gehuurd draaiorgel. Op mijn vraag wat ze vóór haar pensionering zoal gedaan had vertelde ze dat ze o.a. 3 jaar bij de Girodienst had gewerkt
We zaten daar met 350 vrouwen in een grote zaal met 14 personen aan een lange tafel om sorteerwerk te doen wat later werd geautomatiseerd. Vreselijk vond ik het, zei ze, want er was onderling heel veel haat en nijd. Dat heb je wanneer je (te)veel vrouwen bij elkaar zet….(en dat kon ik eerlijk gezegd ook wel beamen).
Daarna heb ik 28 jaar bij de KPN gewerkt op de afdeling waar de telefoonaansluitingen gemaakt werden. Dit was technisch werk en mijn mannelijke collega’s (ik was er de enige vrouw) hadden er soms wel moeite mee. Een vrouw kan immers niet technisch zijn! Toch heb ik er al die jaren met veel plezier gewerkt en op mijn 62e ben ik met pensioen gegaan.
Uiteraard wilde ik niet achter de geraniums gaan zitten en heb ik vrijwilligerswerk gezocht. Ik heb bij het Klokhuis achter het buffet gestaan en geholpen bij de Koepoelan bijeenkomsten. Ik heb in een kattenwinkeltje in de Elandstraat gewerkt en bij de afdeling telefonische inlichtingen van de Vereniging Kattenzorg. Het was opvallend hoeveel mensen er, vlak voor de vakantie, belden met de mededeling dat ze “allergisch” waren voor de kat en of wij die konden komen ophalen. Toen ik een keer, op één dag, vijf van die telefoontjes had gehad werd ik zo kwaad dat ik de betreffende dame die ik aan de telefoon had vroeg of ze ook de baby de deur uit zou doen wanneer die allergisch bleek voor de kat. Dat werd me niet echt in dank afgenomen.
Vervolgens heb ik me opgegeven om in de Archipelwijk voor katten te gaan zorgen wanneer de eigenaar met vakantie ging. Ik kreeg de sleutel van het huis en voelde me dus wel verantwoordelijk. Na 1 of 2 keer begonnen de mensen me rechtstreeks te benaderen en door mond op mond reclame kwamen er steeds meer “klantjes” bij. Al met al heb ik 20 jaar voor katten gezorgd.
Soms was er geen eten voor de kat en waren de eigenaren simpelweg vertrokken. Het gebeurde ook wel dat ik vanaf Schiphol gebeld werd met de vraag of ik alsjeblieft voor de kat kon zorgen!
Ik gaf de katten niet alleen te eten maar verschoonde ook de bak en bleef er even gezellig bij zitten. Ze zaten echt op me te wachten en een sprong er zo op mijn schouder wanneer ik eraan kwam. Heel aandoenlijk vond ik dat.
De meeste katten in deze wijk zijn erg verwend met 2x eten per dag dus ging ik ook 2x per dag bij ze langs. Ik nam ze, indien nodig, ook mee naar de dierenarts.
Ik had 7 adressen per dag en ging eerst op de fiets en later, toen fietsen niet meer ging, deed ik het lopend. Mijn man ging af en toe mee voor de gezelligheid.
Ik herinner me ook nog een keer dat ik gevraagd werd om de kat te verzorgen maar dat ik geen sleutel had. Ik heb toen bij de bovenburen gebeld en die hebben een bakje met eten laten zakken in de tuin beneden. Later bleek de sleutel bij de andere buren afgegeven te zijn.
Zelf heb ik nu geen katten meer. Daar voel ik me inmiddels toch een beetje te oud voor…..
Josephine de Vijlder
